Mormodes wolterianum
Kränzlin 1910
Podrodzina: Epidendroideae Plemię: Gongoreae Podplemię: Catasetinae
 |
Foto: © Copyright Alfredo Manrique. Wszelkie prawa zastrzeżone. |
|
Mormodes wolterianum
Występowanie:
Peru. Rośliny napotkano w departamencie Junín, ale nie ma informacji o lokalizacji siedliska ani o jego wysokości. Gatunek jest dość ściśle spokrewniony z Mormodes revolutum Rolfe, więc zakładamy podobną wysokość naturalnego siedliska, ale wynikające z tych założeń dane klimatyczne i zalecenia dotyczące uprawy powinny być stosowane z ostrożnością.
Klimat:
Zanotowane skrajne temperatury to 33°C i 1°C. Średnia wilgotność około 80% przez cały rok. Opady od 114 mm w grudniu do 500 mm przez całe lato i wczesną jesień. Średnie temperatury (dzień/noc) od 26,6/13,8°C w styczniu do 27,8/15,6°C w maju. Okres kwitnienia: od maja do lipca, ale może kwitnąć przez cały rok z maksimum w kwietniu.
Informacje o roślinie i kwiatach:
Wielkość i typ rośliny:
W oryginalnym opisie nie są opisane części wegetatywe tego gatunku i dotąd ich nie dodano.
Pseudobulwy/łodyga:
Brak opisu.
Liście:
Brak opisu.
Kwiatostan:
Nie podano długości kwiatostanu, ale grono kwiatowe na naszej roślinie miało 12 cm długości, a kwiaty wyrastały na 6-rowkowej szypułkowatej zalążni o długości 4 cm.
Kwiaty:
10 lub mniej. Pomarańczowo-brązowe kwiaty mają jajowate do lancetowatych płatki okółka zewnętrznego o długości 3,3 cm i szerokości 1 cm przy podstawie, oraz ostro zakończone wierzchołki ze zwiniętymi brzegami. Płatki okółka wewnętrznego są podobne do płatków okółka zewnętrznego, ale są nieco dłuższe i węższe. Warżka ma w zarysie kształt rombowy, z klinowatą lub z krótkim pazurem podstawą i ostro zakończony wierzchołek. 3-klapowa warżka ma do 3 cm długości i 2 cm szerokości na dolnych kwiatach w gronie, ale jest znacznie mniejsza na kwiatach położonych bliżej wierzchołka. Boczne działki warżki są krótsze niż działka środkowa, trójkątne i ostro zakończone. Działka środkowa zwęża się, tworząc ostry wierzchołek. Tarczka jest tępo wyżłobiona na środku i ma kilka miękkich, długich włosków. Gęsto pokryty meszkiem prętosłup zwykle wykrzywia się na lewo.
Tłumaczenie: Grażyna Siemińska |
----------------- U P R A W A ----------------
| |
Temperatura: |
Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.
Przez cały rok średnia temperatura dnia wynosi 26-28°C, a średnia temperatura nocy 14-16°C, z amplitudą dobową 11-13°C. |
Światło: |
25000-40000 luksów. Rośliny najlepiej rosną w jasnym, ale nieco rozproszonym świetle i potrzebują ochrony przed bezpośrednim południowym słońcem. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. |
Podlewanie: |
W siedliskach naturalnych opady deszczu są bardzo intensywne przez cały rok. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale należy zapewnić doskonały drenaż, aby podłoże w obrębie korzeni nie ulegało rozkładowi, ani nie było rozmoknięte. |
Nawożenie: |
Rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest często preferowany w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor wpływa korzystnie późnym latem i jesienią. |
Podłoże: |
Gatunki Mormodes uprawiane są zwykle w taki sam sposób, jak gatunki Catasetum. Można je sadzić w podłożu z kory lub włókien paproci drzewiastej o średniej gradacji zmieszanych z mchem torfowcem. Niektórzy hodowcy przed zimą uśpione rośliny wyjmują z doniczek i trzymają je bez wody, zabezpieczone przez zimnem, aż do pierwszych oznak pojawiania się nowych przyrostów na wiosnę. Dopiero wtedy rośliny są sadzone i uprawiane w zwykły sposób przez cały okres wegetacji. Wiard (1987) podaje, że w szklarni w Teksasie pozostawia przez zimę rośliny posadzone w doniczkach wypełnionych korą lub włóknami paproci drzewiastej z dodatkową wierzchnią warstwą mchu torfowca. Przez całą zimę podlewa je jednak tylko kilkakrotne i bardzo lekko. Regularne podlewanie i nawożenie podejmuje się stopniowo po rozpoczęciu wzrostu na wiosnę. Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej, jeśli tylko zapewni się wysoką wilgotność, a w okresie lata będą nawadniane co najmniej raz dziennie. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymanie rośliny wystarczająco wilgotnej przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni te rośliny w doniczkach lub koszyczkach, przy użyciu podłoża luźnego, szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera substancje zatrzymujące pewną jej ilość, takie jak pocięty mech torfowiec i perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Oprócz standardowego podłoża z kory jodłowej, hodowcy stosują z powodzeniem czysty mech torfowiec, pumeks, kawałki korka, a nawet mieszaninę równych części przefermentowanego i świeżego nawozu końskiego i węgla drzewnego. Jak z tego widać, można stosować prawie każde podłoże, pod warunkiem dobrania odpowiedniego schematu podlewania. Łatwiej jednak radzić sobie z roślinami, jeśli cały zbiór uprawia się w tym samym podłożu. Jeżeli jako podłoże zastosuje się wyłącznie mech torfowiec, to konieczne będzie coroczne przesadzanie, ponieważ takie podłoże rozkłada się dość szybko. Wielu hodowców zaleca przesadzanie co roku bez względu na rodzaj użytego podłoża, ale nie jest to absolutnie konieczne dopóki nie zaczyna się ono rozkładać. Przesadzanie wykonuje się wtedy, gdy przy podstawie pseudobulwy pojawia się nowy przyrost. Wszystkie pseudobulwy powinny być rozdzielone i zostawia się tylko 1-2 pseudobulwy w doniczce. Niektórzy z hodowców podają, że rozdzielają rośliny na pojedyncze pseudobulwy. Ponieważ stare korzenie obumierają, większość z nich można obciąć. Kilka można zostawić, aby ułatwić roślinie umocowanie się w nowym podłożu dopóki nie rozwiną się nowe korzenie. Po przesadzeniu w ogóle nie podlewa się roślin aż do momentu, gdy nowy przyrost wypuści korzenie w nowe podłoże, a jego wysokość osiągnie 10-12 cm. Dopiero wtedy można podjąć normalne podlewanie, zwracając uwagę na to, aby woda nie dostała się do lejkowatego rozchylenia w nowym przyroście, bo może to zniszczyć przyrost z powodu zgnilizny. Dla uniknięcia tego niebezpieczeństwa niektórzy polecają umieszczenie w tym lejku niewielkiej ilości mieszanki Banrot. Po przesadzeniu przednich 1-2 pseudobulw pozostałe można użyć jako zaczątki nowych roślin. Należy usunąć stare korzenie, a pseudobulwy ułożyć płasko w płytkim pojemniku z mchem torfowcem. Po jakimś czasie od spodu lub na bokach pseudobulwy zaczną wyrastać nowe przyrosty. Niektórzy zalecają, aby w tym okresie oczekiwania starsze bulwy umieszczać w pozycji pionowej w pustych doniczkach. Może upłynąć nawet kilka miesięcy zanim pojawią się nowe przyrosty, ale kiedy już się pojawią, pseudobulwę należy posadzić w taki sposób, aby nowy przyrost był na powierzchni podłoża lub tylko nieco poniżej. Jeżeli wzdłuż boków pseudobulwy pojawia się kilka przyrostów, należy ją po prostu położyć na powierzchni podłoża. |
Wilgotność powietrza: |
75-80% przez cały rok. |
Okres spoczynku: |
Przedstawione tu warunki temperaturowe powinny być utrzymywane przez cały rok. W siedlisku naturalnym opady są obfite przez cały rok, ale po opadnięciu liści uprawiane rośliny potrzebują mniej wody. Większość hodowców zaleca dla wszystkich gatunków rodzaju Mormodes podlewanie po opadnięciu liści tylko w takiej ilości, aby nie dopuścić do nadmiernego pomarszczenia się pseudobulw. Podają oni, że nadmierne podlewanie zimą jest najszybszym sposobem uśmiercenia większości roślin z grupy Catasetum, a niektórzy nawet wymuszają uśpienie roślin przez obcięcie liści, które nie opadły do końca jesieni. Nawożenie należy wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę. Nowe przyrosty są wyjątkowo wrażliwe na zagniwanie, więc trzeba bardzo uważać, aby woda nie zalegała na wyrastających młodych wierzchołkach przyrostów. | | |